کارگاه دو روزه‌ای با موضوع شرم، سلامتی و تجارب زیسته توسط مرکز تحقیقات کیفی و پروژه شرم و پزشکی به­‌صورت آنلاین در دانشگاه کوپنهاگ در تاریخ 28 و 29 آپریل 2022 برگزار شد. در این کارگاه که در بین رشته‌های مختلف علوم پزشکی و غیر پزشکی بود سخنرانان کلیدی از دانشگاه‌های آرهوس (Aarhus University)، کالج کورک (University College Cork) – کوپنهاگ (University of Copenhagen)- هودرسفیلد (University of Huddersfield)- دورهام (Durham University)- کالج ترنتی (Trinity College Dublin) – اگستر (University of Exeter)- متروپولی منچستر (Manchester Metropolitan University)- سوری(University of Surrey) و دانشگاه دوک (Duke University) پژوهش‌های خود را در ارتباط با مفهوم شرم ارائه کرده و به سوالات شرکت کنندگان در انتهای هر ارائه به طور مبسوط توسط سخنرانان پاسخ داده شد. پدیده شرم به عنوان یک نشانه  و یک علت احتمالی برای ناخوشی‌ها مطرح است. از انواع شرم بر حسب ماهیت موضوع بحث شد از جمله شرم مرتبط با انگ بیماری روانی و فرهنگ عدم آسیب­‌پذیری در پزشکی- شرم و انگ یا Stigma به­‌شکل اختصاصی در برخی بیماری‌های مزمن و بیماری‌های روانی- شرم نجات‌­یافتگان در میان بازماندگان نسل­‌کشی و قربانیان سواستفاده و تجاوز- شرم در سلامت باروری زنان- نگهداری از سالمندان و تجربیات زنده شرم و ملال-  و ملاحظات پدیده شناسی شرم در مواجهات بالینی. به دلیل اهمیت موضوع سعی می شود بصورت سلسه‌وار خلاصه ای از مباحث مطرح شده در این کارگاه در این بخش از سایت انجمن به نظر مخاطبین فرهیخته انجمن پدیده شناسی و دوستداران فلسفه تقدیم شود. در این جلسه ارائه با عنوان “شرم و ناخوشی مزمن، تبیین پیچیدگی­‌های عاطفی شرم مربوط به ناخوشی از طریق تحقیق مشارکتی در شبکه‌­های اجتماعی” که توسط کارستن استیج، پروفسور در رشته فرهنگ و رسانه دانشکده فرهنگ و ارتباطات دانشگاه آرهوس دانمارک است. عرضه می شود. تحقیقات وی در مورد روایات بیماری، عواطف، شبکه‌­های مجازی و مشارکت می­‌باشد. مونوگراف‌­های اخیر وی شامل: قصه‌­گویی کمی ( پالگریو، 2020 و همکاران)، زبان ناخوشی و مرگ در شبکه­‌های مجازی( امرلند، 2018 و همکاران) و سرطان شبکه‌­ای ( پالگریو/اشپرینگر، 2017) می­‌باشد. این ارائه نقش‌­های پیچیده‌ای که شرم در زندگی افراد دارای یک یا چند بیماری مزمن ایفا می­‌کند را تبیین می­‌کند. نتایج از طریق فرایند تحقیق مشارکتی که در آن حدود 200 بیمار با شرایط مزمن به شکل داوطلبانه تجربیات خود را در مورد شرم از طریق پروفایل شبکه­ اجتماعی جامعه بیماران دانمارکی، به نام “اینفلونسرهای مزمن”[1] انجام شده است. منبع جمع‌­آوری اطلاعات جمعی نشان می­‌دهد که از هر 10 نفر 7 بیمار مبتلا به اختلال مزمن، تجربیات خود را از شرم به­‌شکل روزانه یا هفتگی بیان می­‌کنند. سایر یافته­‌های کلیدی پژوهش نشان داد شرم در بین مشارکت­‌کنندگان مرتبط با مفهوم “سقوط انرژی” ناشی از بدن خسته در موقعیت‌­های مختلف اجتماعی است. شرم عموما” در موقعیت­‌ها و شرایط خصوصی در روابط فرد با دوستان، شریک زندگی و فرزندان رخ می­دهد. شرم زمانی که از طریق روایت­گویی داوطلبانه در میان همتایان به اشتراک گذاشته می‌­شود می­‌تواند سیاست­گذاری شده، “بازنویسی شود” و یا به عنوان یک تولید فرهنگی تجربه جمعی قابل رقابت باشد. این ارائه همچنین به این موضوع پرداخت که چگونه رویکردهای مختلف، نسبت به شرم-که مرتبط با مفاهیم نگاه تحقیرآمیز است، مانع مسئولیت‌­پذیری و کاهش علاقه به انجام کارها است – برای درک تجربیات شرم مرتبط با بیماری مزمن مفید است.  ادامه دارد….

غیاثوندیان

[1] Chronic influencers